حضرت اباالفضل (ع) _ شهادت
گر نشد مشک ولی ماند امید دگرم
ببرم آب در این کاسه ی چشمان ترم
هم شکستند همین کاسه و هم کاسه سرم
تا هوایی به سر از آب مبادا ببرم
اینچنین شد که من امید ز دستم دادم
با سر از روی بلندی به زمین افتادم
شعر کامل در ادامه مطلب
مناجات
پرده بردار ز رخ ، چهره گشا ناز بس است
عـاشق سوخته را دیدن رویت هوس است
دست از دامنت اى دوست ، نخواهم برداشت
تا مـن دل شـده را یک رمق و یک نفس است
همــه خوبان برِ زیبایی ات اى مایه حُسن
فی المثل ، در برِ دریاى خروشان چو خس است
مـرغ پـر سوخته را نیست نصیبى ز بهار
عـرصه جولانگه زاغ است و نواى مگس است
داد خواهـم ، غم دل را به کجا عرضه کنم ؟
که چو من دادستان است و چو فریاد رس است
این همـه غلغل و غوغـا که در آفاق بوَد
سـوى دلـدار، روان و همه بانگ جرس است
حضرت امام خمینی (ره)
شعر حماسی در حمایت از مردم مظلوم یمن
خورشید به گود آمده سرگرم قنوت است
این آل سعود است که در حال سقوط است
هستند شیاطین همه درگیر تبانی
ایران شده آماده ی یک جنگ جهانی
آماده شده لب بزند جام جنون را
صادر کند از نفت عرب بشکه ی خون را
بیزار ز جنگیم ولی مرد جهادیم
دادیم سر و دست ولی باج ندادیم
ما با احدی نیز نداریم سر جنگ
لعنت به بلادی که شد آغازگر جنگ
ما هیچ زمان حمله نکردیم به جایی
ما مرد دفاعیم ولیکن چه دفاعی !
شمشیر عجم منتظر رخصت جنگ است
مکه بشود مرکز ایران چه قشنگ است
ما منتظر حمله ای از سوی حجازیم
تا بین بقیعش حرمی ناب بسازیم
یا حیدر کرار زند نقش به زودی
بر پرچم سبز عربستان سعودی
از روضه ی عباس شرف یاد گرفتیم
یک عمر از او یکسره امداد گرفتیم
ما غیر کفن بر تن خود جامه نداریم
ای شمر برو شوق امان نامه نداریم
با سرور و پیغمبر خود هم وطنی شد
هر کس که در این برهه اویس قرنی شد
مرشد به طرب ضرب بزن وقت حماسه ست
مداح بخوان وقت غم و سینه زنی شد
دُر نجف سینه ی ما از غم یاران
خونین شد و مانند عقیق یمنی شد !
یا فاطمه گفتیم گذشتیم ز طوفان
گفتیم "علی" ناشدنی هم شدنی شد
آماده ی آنیم بپوشیم کفن را
ایران که نمرده ست بگیرند یمن را
هر شاه سعودی شده یک نوکر دربست
در پشت لباس عربی فتنه ی غرب است
ننگی که به پیشانی شاهان سعودیست
زیر سر یک مشت مسلمان یهودیست !
چشمان جهان در پی آن یکه سوار است
این عطر یمانیست که لبریز بهار است
از نام علی ، واله و مستیم همیشه
ای خاک یمن پشت تو هستیم همیشه!
محسن کاویانی
حضرت ابالفضل (ع) _ ولادت
جمعمان جمع که تا نقش خیالی بزنیم
کوچه باغی برویم و پر و بالی بزنیم
پای حافظ مِی ای از شعر زلالی بزنیم
جمعمان جمع بیایید که فالی بزنیم
شاهِ شمشاد قدان خسرو شیرین دهنان
که به مژگان شکند قلب همه صف شکنان
بگذارید از این فاصله بویی بکشیم
درِ خُم را بگشاییم و سبویی بکشیم
تیغ ابروی کجش را به گلویی بکشیم
صد و سی و سه نفس نعره ی هویی بکشیم
از دلِ ما چه به جا مانده ؟ که غارت کرده
پسر سوم زهراست قیامت کرده
ماه و خورشید دو حیران و دو سرگردانند
سالها دل سر این طایفه میگردانند
بال در بال فرشته غزلی میخوانند
ما همه بنده و این قوم خداوندانند
آمده تا ز علی تیغ دو دَم را گیرد
قد برافرازد و بر دوش علم را گیرد
جمع مِهر و غضب و جذبه و زیبایی را
در تو دیدیم مسیحایی و موسایی را
محشری کن که ببینند دل آرایی را
برده ای ارث از این سلسله آقایی را
حق بده مات شود چشم ، تماشا داری
هرچه خوبان همه دارند تو یکجا داری
آسمان پیش قدمهات به حیرت افتاد
کهکشان وقت تماشات به زحمت افتاد
موج برخاست و از آن همه هیبت افتاد
کوه تا نام تو را بُرد به لکنت افتاد
این علی هست خودش هست جنابش آمد
خوش به حال دلِ زینب که رکابش آمد
تشنه خاکیم و ترک خورده ولی دریا تو
شوره زاری همه با ماست وَ باران با تو
و نوشتیم که یا هیچ پناهی یا تو
دلمان قُرص بُوَد ، قُرص چرا ؟ زیرا تو
بعد مرگم به هوای حرمت پر گیرم
من کفن پاره کفن زندگی از سر گیرم
رگِ پیشانی تو تا که تَوَرم میکرد
لشگر انگار که با مرگ تکلم میکرد
دست و پا را نه فقط راهِ نفس گم میکرد
بیرقت در وسط دشت تلاطم میکرد
تو سلیمانی و تختت وسط میدان است
چقدر سر ز سر تیغ تو سرگردان است
میکشی تا وسط معرکه ها طوفان را
بند آورده نگاهت نفس میدان را
تا که ارباب بگیرد به سرت قرآن را
می دَرَد نعره ی تو زَهره ی سرداران را
شور آن قله که آتش فوران کرد تویی
آن کماندار که ابروش کمان کرد تویی
سایه بان دلِ زینب دلِ ما هم با توست
حاجتی گرچه نگفتیم فراهم با توست
ماهِ شب های محرم تویی و دم با توست
ای علمدار ادب شور محرم با توست
دستِ ما نیست که در پای غمت می گرییم
لطف زهراست که زیر علمت می گرییم
بی تو از چشم حرم خونِ جگر می ریزد
خون از ساقه ی صد تیر و تبر می ریزد
و رباب اشک به لبهای پسر می ریزد
خیز از خاک و ببین خاک به سر می ریزد
ابرویت بند دلش بود که از هم وا شد
وای بر حال سکینه که سرت دعوا شد
حسن لطفی
امام موسی کاظم (ع) _ شهادت
آن درگهی که پایه اش از عرش برتر است
دولت سرای حضرت موسی بن جعفر است
موسی ترین کلیم زمین و زمان تویی
سوزِ دعایتان که ز داوود خوش تر است
باب الحوائجی تو به انبوه مشکلات
احسان و جودتان به گداها مکرر است
قعر سیاهچال هم که روی یوسفی هنوز
هر دو جهان ز تابش نورت منور است
با تو چه کرده اند ، طلب مرگ میکنی
عجل وفاتی تو رسیده ز مادر است
هرچند خاک خورده عقیق لبت ، ولی
این خاک خورده از همه اهل یمن سر است
با تازیانه ، با غل و زنجیر و سلسله
بس کن دگر ، که موسیِ آل پیمبر است
بر روی ساقِ پایِ شکسته چه می کشید ؟
این ناله ها گمان نکنم آه آخر است
قعر سیاهچال ، دلت پر زده عجیب
با یادِ آن دمی که خنجر به حنجر است
و شمرُ جالسٌ نفس مادرت گرفت
از بوی سیب کل بیابان معطر است
بر من لباس نوکریم را کفن کنید
خرده مگیر چون کفن ما مقدر است
ارض و سماء و جنت و دوزخ ، شهم یکی
عالیجنابِ عشق ، حسین بن حیدر است
محمد جواد شیرازی
امام موسی کاظم (ع) _ شهادت
موسی شدی که معجزه ای دست و پا کنی
راهی برای رد شدن قوم ، وا کنی
زنجیرهای زیر گلویت مزاحم اند
فرصت نمی دهند خودت را دعا کنی
در یک بدن به جای همه درد می کشی
می خواستی تمام خودت را فدا کنی
وقت اذان مغرب این تازیانه هاست
وقتش رسیده است که افطار وا کنی
مثل علی عروج نمازت امان نداد
فکری به حال فاصله ساق پا کنی
عیسی مسیح من به صلیبت کشیده اند
این گونه بهتر است خدا را صدا کنی
حالا میان قحطی تابوت های شهر
باید به تخته های دری اکتفا کنی
علی اکبر لطیفیان
امام زمان (عج) _ عاشقانه / انتظار
ای جمعه ی نیامده ی روزگار ها
الغوث و الامان ، خزان و بهار ها
آیینه ی شریف ترین تبار ها
خال لب تو ، کعبه ی دلبر مدار ها
خوش به سعادت پسر مهزیار ها
حالا که غصه وصله ی ناجور می شود
گیسوی تو بهانه ی منصور می شود
چشمت شعاع مستی انگور می شود
دارد بساط شکر خدا جور می شود
نامت شراب کهنه ی بزم خمار ها
هوش و حواس از سر پیمانه می برد
آتش به شرط بندی پروانه می برد
دل قرعه را به صرف تماشا نمی برد
آتش بزن به هستی ما تازه کار ها
حالا که مِی به دلبری ساغر آمده
عطر گل محمدی از قمصر آمده
آقا بیا که کاسه ی صبرم سر آمده
حتی دعای ندبه ، صدایش درآمده
برگرد ای قرار دل بی قرار ها
قدری محل دهید به این های و هوی ما
ابروت گشته تیغ به زیر گلوی ما
زخم فراق علت درد مگوی ما
مستاصلیم ! ته نکشیده سبوی ما
یاد تو برکت قدح مِی گسار ها
از باده ی ولای تو بس نوش می کنیم
عالم به مدح زلف تو مدهوش می کنیم
اما چه سود ؟ ریسه که خاموش می کنیم
آقا تو را دوباره فراموش می کنیم
ای خسته از شلوغی شعر و شعار ها
آنقدر گفته ایم که ضرب المثل شده
دنیا بدون تو به جهنم بدل شده
کعبه شکست خورده ی لات و هبل شده
شیطان دوباره معرکه گیر جمل شده
تیغت کجاست ؟ ذریه ی ذوالفقارها
چشمم به جاده های ظهورت سپید شد
ایمان فریب خورده ی ریش یزید شد
طفلی نماز ، با لب تشنه شهید شد
آقا بیا امید دلم ناامید شد
سر رفته است حوصله ی انتظارها
تردید و شبهه از سفرت حرف می زنند
با شک از آخرین خبرت حرف می زنند
از شایعات دور و برت حرف می زنند
آقا بیا که پشت سرت حرف می زنند
ای حرمت تمامی قول و قرار ها
وحید قاسمی
اهل بیت _ مدح / عاشقانه
عاشقى که نیست حیران تو ، حیران می شود
خواه یا ناخواه ، خواهان بیابان می شود
هر که بین ره پشیمان شد ز عاشق بودنش
از پشیمان بودنش حتماً پشیمان می شود
در بیابان طلب خار که بودن مطرح است
خار، خار گل نشد ، خار مغیلان می شود
وصل یا هجران تماماً بستگى دارد به تو
تو بخواهى هجر ، وصل و وصل ، هجران می شود
گیسوى آشفته ات حال مرا آشفته کرد
با پریشان هر که می گردد پریشان می شود
گر تو باشى و نباشد هیچ کس در محضرت
کوچه هاى مصر هم مانند کنعان می شود
نامه ام را دیدم و پشت شما مخفى شدم
طفل هر وقت اشتباهى کرد پنهان می شود
من سگ آلوده ام اما پناهنده شدم
کهف اگر کهف تو باشد سگ هم انسان می شود
من که گریان نیستم ، یعنى که عاشق نیستم
ورنه عاشق مثل طفلان زود گریان می شود
رزق تو از هر طرف باشد معانیش یکى ست
نان اگر از هر طرف خوانده شود نان می شود
با کریمان گشتن و آدم شدن دشوار نیست
چه کسى گفته نخواهد شد ، به قرآن می شود
خاک پاى گل شدن از بهترین حاجات ماست
خاک عاشق بعد مردن خاک گلدان می شود
کیسه بر شانه بینداز و به هر جا سر بزن
آب و نانى جمع کن ، دارد زمستان می شود
در حقیقت ذکر یا معشوق و یا عاشق یکی ست
گاه آن این می شود ، گه گاه این آن می شود
من نمی دانم چرا هر وقت که تب می کنم
مادرم پا می شود رو به خراسان می شود
خادمانت هم اباالفیضند و حاجت می دهند
با کریمان هر که بنشست از کریمان می شود
درد بسیار است اما به طبیبان سر نزن
دردها با یا ابوالفضل است درمان می شود
بردن این مشک که کار من بى دست نیست
کور شد وقتى گره ، محتاج دندان می شود
علی اکبر لطیفیان
