تا مهر را تجلی و تا ماه را ضیاست | غلامرضا سازگار

 

سروده ای اجتماعی و اخلاقی

در شرح دو جهان بینی متفاوت

 

تا مهر را تجلّی و تا ماه را ضیاست
ما و تو را دو راه به هر گام پیش پاست

یک راه ، راه عزّت و ایمان و بندگی
یک راه ، راه معصیت و ذلّت و خطاست

در بین این دو ، خلق نمودند اختیار
قومی ره کجی و دگر قوم راه راست

قومی اسیر نفس و به شیطان گرفته خو
قومی تمام همّت شان انس با خداست

بس لانه ها که در دل شب بستر زنا
بس خانه ها که وقت سحر سنگر دعاست

قومی به دور کعبه و فوجی به دور بت
آن طالب خدا شده این پیرو هواست

آن عاشق ترانه و آهنگ مبتذل
این مست گریۀ سحر و ذکر ربنّاست

او در پی معاویه این در ره علی ست
هر کس به قدر همّت خود هر چه خواست خواست

این می رود که جایزه ای گیرد از یزید
این با حسین خفته در آغوش کربلاست

حال ای جوان بگو تو طرفدار کیستی ؟
این اختیار راه به دستت ، دلت کجاست ؟

محصول کلّ عمر تو دور جوانی است
طفلیت بوده پستی و پیریت انزواست

بیچاره آن کسی است که با چارده چراغ
در تیره چاه فتنۀ ابلیس مبتلاست

هشدار تا رهت نشود از علی(ع) جدا
هر کس که از علیست جدا ، از خدا جداست

از سفره ی معاویه بگذر بیا بیا
دور علی بگرد علی کعبه ی ولاست

بیگانه با گناه بود در تمام عمر
هر کس که با پیمبر و آل وی آشناست

میثم به هوش باش که از دامن گناه  

هرکس فرار کرد در آغوش مرتضاست

 

 

  غلامرضا سازگار