نام ما را بنویسید پریشان علی | محمدحسین رحیمیان

امیرالمومنین علیه السلام

 

نام ما را بنویسید پریشان علی

شیعه مملکت و خطه‌ی سلمان علی

همه شب سفره‌ی ما پر شده با نان علی

کار زهراست که هستیم مسلمان علی

سالیانی است که مسکین و فقیر نجفیم

پادشاهیم، غلامان امیر نجفیم

شاه ما صاحب لوح و قلم است ای مردم

مهربان است خدای کرم است ای مردم

مونس لحظه‌ی شادی و غم است ای مردم

از علی هر چه بگوییم کم است ای مردم

ما کجا مدح علی، هرچه بگوییم خطاست

مدح او کار خداوند و نبی و زهراست

او همان است که مانند خدایش یکتاست

مثل او نیست نگردید علی بی همتاست

ذکر خیرش همه دم بر لب اهل بالاست

یک تنه صاحب هر معجز پیغمبر هاست

 

عالمی حسرت یک لقمه‌ی نانش دارد

آسمان تکیه به دست پسرانش دارد

 

از همان روز ازل تا ابد آقاست علی

شاه خاکی همه مردم دنیاست علی

بین صاحب نفسان محشر کبراست علی

همه‌ی زندگی حضرت زهراست علی

ایها الناس ستون همه‌ی عالم اوست

پدر فاطمیون همه‌ی عالم اوست

حیف این شاه که هم‌درد دلش غم‌ها شد

رفت پیغمبر و در شهر علی تنها شد

یک مدینه به خدا دشمن این آقا شد

فاطمه داد پسر تا که دو دستش وا شد

ناگهان پشت در خانه‌ی او محشر شد

دید با چشم خودش فاطمه‌اش مضطر شد

بعد زهرا همه شب کار علی زاری بود

دوره بی‌کسی و غربت و بی‌یاری بود

زخم روی دل مولا چه قدر کاری بود

تا نفس داشت فقط گرم عزاداری بود

روزگار از غم تنهایی او می‌کشد آه

همه شب گفت فقط درد دلش را با چاه

 

کوفه کردند فزون درد سر مولا را

نگرفتند دمی دور و بر مولا را

خون نمودند دمادم جگر مولا را

بین محراب شکستند سر مولا را

رفت و محراب شد از غصه او جان برلب

نقشه‌ها در سر کوفه است برای زینب

 

 

محمدحسین رحیمیان

 

 

---

---

 

 

نمک و شیر را به دستش داد | مهدی مقیمی

 

 

حضرت امیرالمومنین علی (ع)   _  ضربت خوردن

 

 

نمک و شیر را به دستش داد

با هزار و یک آرزو دختر

گفت ای دخترم کجا دیدی

دو غذا روی سفره ی حیدر

دخترش دست را جلو آورد

تا نمک را ز سفره بردارد

تا که در هم نگاهشان گره خورد

دید بابا دو چشمِ تر دارد

 

گفت بابا که دخترم امشب

زخم های دلم عمیق تر است

از روی سفره شیر را بردار

که علی با نمک رفیق تر است

 

بعد افطار با دو دیده ی خیس

گرچه با دخترش تبسم کرد

حال بابا عجیب بود عجیب

دخترش دست و پای خود گم کرد

 

دید هر لحظه بی قرار تر است

آن ابر مردِ بی نظیر و شجاع

خیره می شد به آسمان ، می خواند

زیر لب آیه های استرجاع

 

شب به نیمه رسیده و دیگر

موقع رفتن امیر شده

کودکان گرسنه منتظرند

حرکت کن علی که دیر شده

 

پس عبا را به دوش خود انداخت

کیسه را پر ز نان و خرما کرد

مثل هر شب پس از  "به نام خدا"

یک توسل به نام زهرا کرد

 

در دلش مجلسی ز روضه به پا

باز با قصه ی جوانش شد

فقط انگار روضه خوان کم داشت

درب و دیوار روضه خوانش شد

 

سمت مقصد ، علی که حرکت کرد

ناگهان چشم او به در افتاد

در برایش چه روضه ای می خواند

یاد گیسوی شعله ور افتاد

 

شعله ها را کمی خنک تر کرد

اشک چشمان حیدر کرار

در هیاهوی روضه های در

نمکی هم به روضه زد دیوار

 

بعد مرغابیان داخل صحن

میخِ در ،  سد راه مولا شد

حرف میخ دری وسط آمد

در دل بوتراب غوغا شد

 

قلب حیدر رها شد از کوفه

رفت سمت مدینه ی زهرا

تیزی میخ یک طرف ، وای از

داغی میخ وسینه ی زهرا

 

مرتضی ناگهان به خود آمد

میخ را از عبای  خود وا کرد

پای خود را درون کوچه گذاشت

یاد کوچه دوباره غوغا کرد

 

روضه را کوچه سخت تر می خواند

یاد نامردمان بی انصاف

یاد چشم نبسته ی حیدر

یاد سیلی ، طناب ، فحش ، غلاف

 

بعد از آن بین کوچه ی تاریک

در دلش شور و همهمه افتاد

در سکوت شبی پر از غصه

یاد تشییع فاطمه افتاد

 

قلبش از بی وفایی محضِ

تک تک مردمان کوچه گرفت

بی وفایی هوای خواندن کرد

روضه را از دهان کوچه گرفت

 

کیسه کم کم سبک شد و مولا

سهم خرمای کودکان را داد

داشت کم کم دم اذان می شد

کاخرین قرص های نان را داد

 

آسمان و زمین همه محوِ

قدرت گام استوار علی ست

سمت مسجد روانه شد حیدر

ابن ملجم در انتظار علی ست

 

رکعتی با خدای خود دل داد

بعد افتاد روی سجاده

بین محراب غرق خون خود

فاتح خیبر است افتاده

 

بی رمق گفت وای اگر بیند

غرق خون پیکر مرا زینب

کاش می شد سرم شود بسته

تا نبیند سر مرا زینب

 

روضه اینجا رسید و دل خون ها

دل به دریای رستخیز زدند

روضه خوان های شعر نوزدهم

همه به کربلا گریز زدند

 

یا علی زینب تو تاب نداشت

که شکسته سر تو را بیند

لیک خواهد رسید آن روزی

که سری را به نیزه ها بیند

 

 

مهدی مقیمی