دیگر دلم به سیر چمن وا نمی شود | استاد سازگار

 

امام موسی کاظم (ع)   _   شهادت

 

دیگر دلم به سیر چمن وا نمی شود 
دیگر نشاط ، هم نفس ما نمی شود 

حتی اگر مسیح ، طبیب دلم شود 
دارد جراحتی که مداوا نمی شود 

موسی اگر کند گذری سوی کاظمین 
دیگر روان به وادی سینا نمی شود 

از زخم‌های سلسله چون یاد آورم 
زنجیر شعله از جگرم وا نمی‌شود 

یک تن نگفت سلسله در آن سیاه چال 
درمان زخم گردن مولا نمی شود 

حبس و شکنجه ، قعر سیه چال و سلسله 
این احترام یـوسف زهرا نمی شود 

گویی که آن ستمگر حق ناشناس را 
جز با شکنجه عقده ی  دل وا نمی شود 

معصومه تسلیت که نصیب تو بعد از این 
دیـگر زیـارت رخ بـابا نمی شود 

مولای من کسی است که در حبس سال ها 
غـافل دمی ز حی تعـالی نمی شود 

"میثم" هر آنچه بر سر عبد خدا رود 
عبد خداست ، بنـدۀ دنیـا نمی شود

 

 

  غلامرضا سازگار

 

 

موسی شدی که معجزه ای دست و پا کنی | لطیفیان

 

امام موسی کاظم (ع)   _   شهادت

 

 

موسی شدی که معجزه ای دست و پا کنی

راهی برای رد شدن قوم ، وا کنی

 

زنجیرهای زیر گلویت مزاحم اند

فرصت نمی دهند خودت را دعا کنی

 

در یک بدن به جای همه درد می کشی

می خواستی تمام خودت را فدا کنی

 

وقت اذان مغرب این تازیانه هاست

وقتش رسیده است که افطار وا کنی

 

مثل علی عروج نمازت امان نداد

فکری به حال فاصله ساق پا کنی

 

عیسی مسیح من به صلیبت کشیده اند

این گونه بهتر است خدا را صدا کنی

 

حالا میان قحطی تابوت های شهر

باید به تخته های دری اکتفا کنی

 

 

 

علی اکبر لطیفیان   

 

 

در گوشه ای شکسته ز آوار بی کسی | حسن لطفی

 

امام موسی کاظم (ع)   _  شهادت

 

 

در گوشه ای شکسته ز آوار بی کسی

تنها اسیر و خسته و بی آشنا منم

یلدا ترین شب است شب این سیاه چال

پیر و نحیف و بی کس و بی هم صدا منم

 

با خشت های سنگی و با میله های خویش

زندان به حال و روز دلم گریه می کند

خون می چکد  ز  حلقه و می سوزم از تبم

زنجیر هم به سوز تبم گریه می کند

 

پوسیده پیکرم که در این چهارده بهار

در تنگنای سرد و نموری فتاده ام

از بار حلقه های ستم خرد گشته ام

دور از شعاع کوچک نوری فتاده ام

 

چشمم هنوز خیره به در باز مانده است

خونابه بر لبم پی هر آه آمده

گویی فرشته است که در باز می کند

اما نه باز قاتلم از راه آمده

 

این بار هم به ناله من خنده می زند

دستی به زخم تازه ای زنجیر می کشد

با هر نفس به کنج لبم خون نشسته است

با هر تپش تمام تنم تیر می کشد

 

چشمم به میله های قفس خو گرفته است

کی می شود که خنده به روی رضا زنم

کو دخترم که باز بخندد برابرم

کی می شود که شانه به موی رضا زنم

 

ای بی حیا ترین که مرا زجر می دهی

در زیر تازیانه چنین ناروا مگو

خواهی بزن دوباره مرا یا بکش مرا

اما بیا به مادر من ناسزا مگو

 

 

حسن لطفی