امام حسن مجتبی (ع) _ ولادت
امشب ز لب ماه خدا خنده بر آمد
کز خانه خورشید ولایت قمر آمد
یا از دل دریای نبوت گهر آمد
یا مهر فروزنده به بام سحر آمد
پیغمبر و زهرا و علی را پسر آمد
در ماه خدا ماه خدا جلوه گر آمد
هم آینه حُسن خداوند جمالش
هم خلق و حصال نبوی خلق و خصالش
هم پیر خرد آمده مبهوت جلالش
هم عقل ملک آمده حیران کمالش
هم مفتخر از او شده پیغمبر و آلش
هم او ز نبی و ز علی مفتخر آمد
در گلشن دین باغ گل یاسمنش بین
در لعل لب بسته عقیق یمنش بین
شادابی جان را ز گلستان تنش بین
آیات خدا در لب شکّر شکنش بین
آیینه شو و حُسن حَسن در حسنش بین
گوئی به جهان باز رسول دگر آمد
ای ختم رسل بوسه بزن بر سر و رویش
ای شیر خدا عطر جنان جوی ز بویش
ای عصمت حق شانه بزن شانه به مویش
ای مهر ، ستان وام ز رخسار نکویش
ای ماه ببر سجده به خاک سر کویش
رشک ملک است این که به شکل بشر آمد
در شب نفس صبحدم عید ببینید
در ماه خدا صورت خورشید ببینید
روئی که نبی دید و علی دید ببینید
حسنی که ورا فاطمه بوسید ببینید
رخسار خداوند درخشید ببینید
کز وصف من و مدح شما خوبتر آمد
ادامه ی این شعر در ادامه مطلب
